Liryczno-apokalipytczne wspomnienia minionych dni

Rok temu miał nastąpić koniec świata. Nie nastąpił, choć miał być spektakularny. Zapowiadało się ciekawie i liczyłam na coś pomiędzy płonącą i trawiącą wszystko Apokalipsą, poprzez duchowe przeistoczenie się w dniach ciemności, aż po lodową zagładę. Cóż, rozczarowanie, nie można mieć aż tylu atrakcji na raz. Co więc zrobić z życiem jeśli planowało się koniec świata?

Chyba pozostaje żyć. Ale od nowa, tworząc zupełnie inną jakość. Nie składać wszystkiego z rozsypanych kawałków, tylko zostawić za sobą zimny popiół i gdzieś indziej zacząć budować dom od dymu z komina. W końcu Feniks powstaje z popiołów po to, by odfrunąć.

Grecy wierzyli w cykliczność czasu i życia, więc po każdym końcu świata następował początek nowego. Coś o tym wiem. Widziałam jak mój Montreal rozpada się na kawałki, malutkie niczym płatki śniegu, ale to tak naprawdę był popiół, który po chwili znów kruszył się i znikał w otchłani powietrza. Ten świat przestał istnieć i nawet nie śmiem wyobrażać sobie, co działo się dalej, bo mnie już tam nie było.

Nowy rok przyniósł nowe życie, a dawne „kiedyś”, minęło. Nie żałuje niczego, nie tęsknie za minionym, cieszy mnie wszystko, co przeżyłam.  Dlaczego miałoby być inaczej. Mam wrażenie, że w chwilach nieszczęścia ludzie częściej myślą o Hiobie niż o Epikurze. A przecież nigdy nie spotyka nas większe cierpienie niż to, które jesteśmy w stanie udźwignąć. Po ciężkich czasach zawsze przychodzą dobre dni, a nawet lata. A każde wyzwanie w tym roku okazało się wspaniałą lekcją życia, gdyż mój Joyland takowych atrakcji nie szczędził.

Przeczytałam w tym roku dużo książek dobrych, zaledwie parę genialnych i chyba całą masę beznadziejnych. Cóż, tak to już bywa, że w życiu nie zawsze wszystko pachnie różami. Po to jednak powstała moja półka wstydu, kiedyś zwana kaskadą wstydu. Zawsze siedzę do niej tyłem :)

Jednak najważniejsze jest to, że poznałam kilka wspaniałych osób, które nauczyły mnie czegoś nowego o sobie. Bo bycie sobą, to patrzenie wciąż w odbicie siebie samego w drugim człowieku. Teraz mam kilka luster więcej.

Kiedyś myślałam, że wystarczy zmienić mały szczegół, jak nazwisko lub imię, wyjechać, zmienić fryzurę i można stać się kimś innym. Może niektórym udaje się zapomnieć, ale ja zawsze będę Alicyą Rivard. I już nie chcę o tym zapomnieć, nawet jeśli będę musiała znaleźć inne światy tam, gdzie nikt inny ich jeszcze nie widzi. Szukam, wciąż szukam…

…są bowiem historie, które nie kończą się na ostatniej stronie.